Απόψε, την ώρα που ήρθε να την πάρει η μαμά της, η Βικτωρία σήκωσε το χέρι της με σημάδεψε κουνώντας μου το δάχτυλο και μου ανακοίνωσε: δεν σ’ αγαπώ γιαγιά! Φεύγω, φεύγω! Και κρεμάστηκε από το χέρι της μαμάς της.΄Ένοιωσα κάπως αμήχανα. Εγώ, όμως, σ’ αγαπώ πολύ, πρόφτασα να της πω πριν φύγει με αποφασιστικό βήμα.
Τί ήθελε να μου πει η εγγονή μου; μέχρι εκείνη την ώρα παίζαμε μια χαρά, δεν φαινόταν δυσαρεστημένη από κάτι, αν και δεν της είχα πει σε όλα ναι.
Τι ακριβώς σημαίνει η αγάπη για τα παιδιά; γεννιέται μαζί τους σαν βιολογική ανάγκη κι όταν καλλιεργείται εξελίσσεται σε συναίσθημα; κι αυτό εξαρτάται από όσους τα φροντίζουμε ή είναι πολύ προσωπικό τους ζήτημα και μια ανάγκη, που για κάποια είναι απαραίτητη και για άλλα όχι και τόσο ; Κανονικά, αν αποφάσιζα εγώ πως να είναι τα πράγματα, θα έρχονταν στον κόσμο κάθε άνθρωπος με δύο μερίδια δικής του αγάπης. Ένα που θα δώσει σ’ αυτούς που θα τον αγαπήσουν κι ένα που θα πάρει από τους άλλους, βρέξει-χιονίσει.
Επομένως θα αγαπάμε αυτούς που μας αγαπούν και το αντίστροφο κι όλα θα είναι μια χαρά.
Αφού, όμως, γεννήθηκα πριν αρκετό καιρό, έμαθα ότι τα αισθήματα μας δεν είναι μαθηματική εξίσωση πρώτου βαθμού. Μάλλον υπακούν στις θεωρίες του χάους.
Ή μήπως όχι; μήπως πρέπει να αφήσω το χάος έξω από μένα, να πάρω την ευθύνη επάνω μου και να κάτσω να αναλογιστώ τι συμβαίνει με την εγγονή μου; κι αυτό έπραξα.
Σκέφτηκα, λοιπόν, ποιες ανάγκες της καλύπτω. Κατ’ αρχήν την προσέχω όταν δεν μπορούν να το κάνουν αυτό οι γονείς της, καθώς εργάζονται και οι δυό.
Έπειτα προσφέρω υπηρεσίες στην κόρη μου, ώστε να μην αισθάνεται ότι παραμελεί το παιδί της. Συνεχίζω, επίσης, να είμαι χρήσιμη στην ευρύτερη οικογένεια που δημιούργησα, όσο ακόμα κρατάνε τα κότσια μου.
Και σαν Ελληνίδα γιαγιά, έχω συγκεντρώσει ένα γνωστικό κεφάλαιο εμπειριών και έχω την “ευγενή” φιλοδοξία να το μεταβιβάσω και στις επόμενες γενιές. Γιατί είναι χρήσιμη η σύγχρονη τεχνολογία και οι υπολογιστές, αλλά χρειάζεται και η αρχαία γνώση με τα παραμύθια του Αίσωπου- όπως και οι παλιακές ιστορίες των χωριών μας- για να πατάμε σε ένα στέρεο έδαφος που τσιμεντώθηκε φλούδα-φλούδα.
Δηλαδή, γενικώς οι γιαγιάδες είμαστε άνθρωποι καλών προθέσεων.
Μέχρις εκεί, όμως. Γιατί δεν είμαστε οι πρωταγωνιστές, οι δεύτερο-αγωνιστές είμαστε και είναι από την φύση του αρκετά σημαντικό.
Ο άνθρωπος εκείνο που έχει απόλυτη ανάγκη είναι η μάνα του κι ο πατέρας του. Κι αν δεν τους έχει όπως ακριβώς τους χρειάζεται, τους ψάχνει μια ζωή.
Μέχρι στο “πάμε πακέτο” φτάνει, ακόμα και στα εξήντα του, και κλαίει μαζί του το πανελλήνιο.
Επομένως η εγγονή μου διέγνωσε ότι ο χώρος που πιάνω στη ζωή της, της έρχεται κάπως μεγάλος. Και τα παιδιά είναι πιο έξυπνα και ειλικρινή από μας, γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε τι μας λένε. Και η Βικτωρία μου το είπε καθαρά και δυνατά: γιαγιά, την μαμά μου χρειάζομαι και πάρτε το είδηση.
Φυσικά, σαν εχέφρων άνθρωπος, παρηγορήθηκα με την σκέψη ότι με αγαπά περισσότερο όταν δεν είναι παρόντες οι γονείς της και, πιθανόν, το μερίδιο αγάπης που μου δίνει να μου είναι υπέρ-αρκετό. ( καθότι, βαριά υπόθεση η αγάπη)
Και κάτι ακόμα. Και στα όσκαρ στον κινηματογράφο δεν δίνονται βραβεία μόνο για τους πρώτους ρόλους, αλλά και για τους δεύτερους.
Επομένως το μέλλον μας σαν γιαγιάδες μοιάζει ελκυστικό…