Μπορεί ένας νεαρός άνθρωπος να ακούει δημοσίως την μουσική που του αρέσει;
Μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί όσο ντυμένη θέλει και επιπλέον να ορίζει τον εαυτό της;
Ένας τυχαίος άνθρωπος έχει το δικαίωμα να διαλέξει, ή να μη διαλέξει, τον Θεό του;
Γίνεται να σκέφτομαι χωρίς περιορισμούς, να εκφράζω τις σκέψεις μου και να τις δημοσιεύω; είναι κάποια ερωτήματα που ήρθαν πάλι στο προσκήνιο.
Υπάρχουν πολιτισμοί που έχουν εκπαιδευτεί, στιγμή τη στιγμή, και έχουν κατακτήσει σε κάποιο βαθμό αυτά τα θέλω τους.
Είναι όμως και οι άλλοι που η κουλτούρα τους έχει την τάση να παγώνει τον χρόνο και να βάζει εμπόδια στην εξέλιξή τους.
Μπορεί ακόμα η εξέλιξη προς αυτή την κατεύθυνση να αμφισβητείται και μέσα στις “προοδευμένες” κοινωνίες, από πρόσωπα ή συλλογικούς σχηματισμούς.
Αλλά μια επισκόπηση της μακραίωνης ιστορίας μας προβάλει στην παγκόσμια οθόνη μια επίπονη εξελικτική διαδρομή προς την αυτοπραγμάτωση και την ευρύτερη τελείωση των ανθρώπων.
Την μισή δουλειά για να πάμε μπροστά την κάνουμε μέσα μας, και την άλλη μισή συλλογικά, με τους άλλους. Και τα δύο, βέβαια, δύσκολα είναι. Όσος μόχθος απαιτείται για να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου, άλλος τόσος χρειάζεται για να συνεννοηθείς με τους άλλους.
Επιδίωξή μας παραμένει μια ανοιχτή κοινωνία. Που να αξιοποιεί την παλιά γνώση και να μη δαιμονοποιεί το καινούργιο και το διαφορετικό.
Η διαφορετικότητα των ανθρώπων και και των δημιουργημάτων τους είναι που κάνει ελκυστικές τις αναζητήσεις του μυαλού και τα ταξίδια στον κόσμο.
Είναι μέσα στη φύση μας να μαθαίνουμε για τους άλλους, να ταξιδεύουμε σε μέρη μακρινά για να τους συναντήσουμε, να ψάχνουμε την σκέψη τους μέσα από την προφορική παράδοση, τα βιβλία, το διαδίκτυο.
Είναι απόλυτη ανάγκη η επικοινωνία, όπως η τροφή κι ο αέρας.
Δεν επικοινωνώ σημαίνει δεν ζω σύμφωνα με την φύση μου, δεν έχω το δικαίωμα να είμαι άνθρωπος.
Γι’ αυτό μας πιάνει πανικός όταν κάτι κόβει αυτή μας την ανάγκη και μας κλειδώνει το μυαλό μέσα σε ένα μαύρο κουτί.
Λοιπόν; θα δώσουμε το δικαίωμα σ’ αυτό το κάτι, το σκοτεινό και το παράλογο, να μας πάρει ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε;
Είναι σίγουρο ότι πάλι και πάλι, παραμερίζοντας το φόβο, η σκέψη μας, σαν ποικιλόχρωμο πουλί, θα ραμφίσει τον θόλο του ουρανού!
Τα καινούργια θύματα στο Παρίσι είναι ακόμα μια θυσία στον Θεό του σκότους, προκειμένου να φυσήξει ούριος άνεμος που θα σπρώξει μπροστά το καράβι της ανθρωπότητας. Η απώλεια όμως είναι μεγάλη.