Ένα ρητό λέει ότι: “όταν κάνει σχέδια ο άνθρωπος, ο Θεός γελάει- κι όταν δεν κάνει, ο Θεός κλαίει”. Το πεπερασμένο της νόησης του ανθρώπου είναι προφανές και στις δύο περιπτώσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να σχεδιάζουμε διάφορες θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες πορευόμαστε, κι ας γελάει ο Θεός μαζί μας. Σε κάθε περίπτωση είναι προτιμότερο από το να τον κάνουμε να κλαίει. Και μάλλον δεν φταίνε μόνο ο Μαρξ ή ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάπως κακότεχνα προσπαθεί να τον ερμηνεύσει. Το αποτέλεσμα της τακτικής του μοιάζει μ’ αυτό που θα ακούγαμε αν ο Σάκης Ρουβάς προσπαθούσε να ερμηνεύσει ….όπερα. Γιατί και η όπερα παλιά είναι, και τα παιδιά του εν λόγω κόμματος μεγαλωμένα στην Ελλάδα είναι, με τις πολλές αντιφάσεις της και τα μύρια ιδεολογικά μπερδέματα σε σημείο- πολλοί από αυτούς- να βρίσκουν δημοκρατική την Βόρεια Κορέα. Έπειτα δεν το σηκώνουν και οι εποχές. Οι παλαιές θεωρίες έχουν φθαρεί ενώ οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Ξέρουμε καλά ότι ένα μέρος μας- δικό μας μέρος- είναι συντηρητικό, ένα άλλο περισσότερο φιλελεύθερο, κάτι λίγο φλερτάρει με τον φασισμό και κάτι περισσότερο θέλει να τα κάνει όλα μπάχαλο. “Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε, και να φτιάξω μια καινούργια κοινωνία άλληνε!” Κι ο καθένας μας πασχίζει να τα συμμαζέψει όλα αυτά και να τα κάνει κάπως ευπρόσωπα προς τα έξω- αφού μόνον κάποιοι πεθαμένοι αποφασίζουμε ότι άγιασαν, κανένας ζωντανός.
Είναι δυνατόν ένα κόμμα σήμερα- μια κοινωνία- να αποφασίζει για το μέλλον μέσα στα κομματικά γραφεία και να μη αφήνει αυτές τις αρμοδιότητες στους επιστήμονες και στους τεχνοκράτες της πρώτης γραμμής; Είναι φανερό ότι αυτοί προετοιμάζουν τον καινούργιο κόσμο. Αυτοί τον ετοίμαζαν ανέκαθεν αλλά, επιτέλους, ας το πάρουμε είδηση κι ας μη τους παρεμβάλλουμε εμπόδια.
Οι πολιτικοί σήμερα απλώς τον διαχειρίζονται και οι θρησκείες προσπαθούν να κρατήσουν τα πράγματα αμετακίνητα, μάλλον με την βοήθειά τους. Το αίτημα να απεμπλακεί το κράτος από την θρησκεία καλό είναι να αντιστραφεί και να αφήσουν ήσυχες τις θρησκείες η πολιτική και το κράτος. Αν ανατρέξουμε στα πρώτα στάδια της δικής μας ορθόδοξης πίστης θα δούμε ότι ήταν πορεία αγάπης και αλληλοκατανόησης. Όταν μπήκαν εξουσιαστικοί-πολιτικοί παράγοντες στη μέση μετατράπηκε κι αυτή σε εξουσία. Αναμφιβόλως οι θρησκείες προσέφεραν και πολλά μέχρι τώρα και θα ξαναπροσφέρουν αν εξυπηρετούν μόνο τις υπαρξιακές-μεταφυσικές ανησυχίες των ανθρώπων. Και τις πολιτικές, βέβαια, και τις θρησκείες η ανάγκη τις γέννησε κάποτε.
Οι σημερινές ανάγκες του ανθρώπου απαιτούν επανεμφάνιση της λογικής του Σωκράτη. Μιας λογικής όμως που δεν θα οδηγεί αυτούς που την ενστερνίζονται στο κώνειο. Μιας λογικής που ο λόγος της θα έχει και συνέπεια πράξεων. Που θα σταθμίζει όλα τα δεδομένα για να επιλέξει το ωφελιμότερο, πέρα από σκοπιμότητες και αναγκαστική αντιστοίχιση με τα κρατούντα θεωρητικά σχήματα. Από τις παλιές πολιτικές θεωρίες και πρακτικές μας έχει μείνει μόνο το τσόφλι και το εσωτερικό τους είναι κλούβιο, άνευ ουσίας. Έχουν φθαρεί από την κακή χρήση τους και από την ανεπάρκειά τους να χειριστούν εκείνη την πλευρά του ανθρώπου που θέλει συνεχώς να υπεκφεύγει και να μη πράττει το κοινώς εννοούμενο, κι απαραίτητο, πρέπον.
Κατά την γνώμη των ειδικών ο πλανήτης μας διανύει την νηπιακή του βιολογική ηλικία. Πιθανόν να διανύει και την πνευματική του νηπιακή ηλικία. Επομένως, αν επιζήσουμε, έχουμε ένα ελπιδοφόρο ενήλικο μέλλον να μας περιμένει.
Έχουμε, συνάμα, πολλά αβαντάζ για να προχωρήσουμε. Αρκετά αναπτυγμένη τεχνολογία, ευρεία πληροφόρηση και έξυπνους εγκεφάλους. -Αν δώσουμε θέση στη λογική, μέσα από αυτή θα βρούμε τον δρόμο.