Διαιρέθηκα σε χίλια αυτόνομα κομμάτια: είναι που σήκωσαν την σημαία της επανάστασης: Κάτω η ένωση απαίτησαν! Η κεφαλή μου αλλιώς ορίζει, μα τα πόδια κι η καρδιά αγνοούν τις προσταγές της. Μέχρι κι η τρίχα που κοσμεί το μελανό κέντρο, σημαδιού της δεξιάς παρειάς, ορθώθηκε περήφανα. Πώς να συντονίσω, λοιπόν, το πολυσύνθετο αυτό σώμα για δουλειά και προκοπή; Έλεος! Φώναξα. Επί ματαίω … Αποδέχτηκα την ήττα μου. (η αποδοχή είναι το τέλειο άλλοθι της ανεπάρκειάς μου)